Wznosząca się nad okolica góra Ślęża położona jest ok. 30 km. na południowy zachód od Wrocławia, na Równinie Ślężańskiej. Ma 718 m wysokości. Od Ślęży wywodzi się nazwa zamieszkującej tu przed powstaniem państwa polskiego ludności plemienia Ślężan.

Tekst i zdjęcia: www.sobotka.pl

Ze względu na bliskość Wrocławia, Świdnicy czy Dzierżoniowa, w masywie Ślęży i okolicach znakomicie rozwija się turystyka. W wakacje na szczyt Śląskiego Olimpu gęstą siecią szlaków wchodzą codziennie tłumy, nie tylko polskich amatorów górskich wycieczek. Warto się pomęczyć, gdyż widok ze szczytu zapiera dech w piersiach. Widać stąd Wrocław, Karkonosze, a przy dobrej pogodzie całą panoramę Dolnego Śląska.

Ślęża to nie tylko góra o określonej wysokości, nie tylko znany  wszystkim odwiedzającym Dolny Śląsk masyw pokryty lasem. Ślęża to  przede wszystkim  historia, to miejsce tak stare jak sam Śląsk, bo przecież stąd wywodzą się jego korzenie.

Śladów tej dawnej kultury, jej losów i wierzeń pozostało na szczycie i stokach góry , a także u jej podnóża stosunkowo niewiele, a te które odnaleźli mieszkańcy i archeolodzy nie pozwalają na precyzyjne odtworfzenie dziejóŚlężan. Ślęża do dzisiaj strzeże zazdrośnie  swoich tajemnic. Odwiedzając naszą Gminę i region możecie Państwo stać sie odkrywcami tych tajemnic.

PRZYRODA

W obrębie Ślężańskiego Parku Krajobrazowego, poza terenami cennymi przyrodniczo (pięć rezerwatów przyrody) znalazły się także miejscowości o długiej historii z cennymi budowlami sakralnymi, pałacami i parkami. Można tu spotkać kapliczki, pogańskie kamienne rzeźby czy średniowieczne krzyże pokutne.

Tutejsza roślinność i świat zwierzęcy, mimo wielowiekowej obecności człowieka zachowały swą pierwotną wartość. W 1988r. utworzono Ślężański Park Krajobrazowy, dzięki czemu przetrwały rodzime fragmenty lasu, łąki górskie, rzadkie gatunki roślin i zwierząt. Ważnym elementem parku jest krystalicznie czysta woda, po którą przyjeżdża wielu mieszkańców z różnych stron Dolnego Śląska.

HISTORIA

Masyw Ślęży jest jednym z najistotniejszych elementów pradziejów Dolnego Śląska. Ślady najdawniejszego osadnictwa na tych terenach sięgają okresu dolnego paleolitu i mezolitu, czyli ok. 12 – 10 tys. lat p.n.e. 

Najstarsze ślady pobytu na Ślęży człowieka sięgają młodszej epoki kamienia, czyli 4500 – 1900 lat p.n.e. Do dziś na górze znajdują się pozostałości zespołów kamiennych rzeźb kultowych i kręgów. Powstanie silnego ośrodka kulturowego wiąże się z działalnością ludności kultury łużyckiej, epoki brązu (1200 – 400 p.n.e.). Badania wskazują, że czczono tu bóstwo słoneczne.

W pierwszej połowie XII w. Piotr Włostowic, umieścił na Ślęży zakon kanoników regularnych (Augustianów), celem przyćmienia ciągle tlącego się kultu pogańskiego.

GEOLOGIA

Ślęża powstała w wyniku chemicznego wietrzenia skał, które miało miejsce głęboko pod powierzchnią. W ten sposób utworzyły się właściwe góry, przykryte w niektórych miejscach grubą warstwą zwietrzeliny, która w wyniku ruchów górotwórczych i działania warunków atmosferycznych była powoli usuwana.

Oglądana z oddalenia, czasami przypomina swym kształtem wulkan, ale nim nie jest. Jedynie sąsiednie wzgórza: Wieżycę, Gozdnicę i Stolną można łączyć z działalnością wulkanów, bowiem zbudowane są częściowo ze skał wulkanicznych. Przy czym trzeba tutaj pamiętać, że ich wypłynięcie miało miejsce głęboko pod wodą, a nie na powierzchni.

W okresie plejstocenu Ślęża objęta została zlodowaceniem. Gruba warstwa lodu otaczała ją zewsząd, a sam wierzchołek wystawał ponad lądolód zaledwie niecałe 100 metrów (taką formację nazywamy nunatakiem). W tym czasie surowe warunki klimatyczne spowodowały szybką erozję odsłoniętego fragmentu góry i wtedy powstały charakterystyczne gołoborza, występujące pod szczytem.

Budowa geologiczna Masywu Ślęży i otaczających go wzgórz jest jedną z najciekawszych w Sudetach. Występuje tutaj wielka różnorodność budujących je skał, począwszy od najstarszego serpentynitu, poprzez gabro, a na amfibolitach i granitach skończywszy. I nie jest to pełna lista, bowiem oprócz tego występują liczne wtrącenia takich minerałów jak: chromit, wykorzystywany do wytopu chromu, ceniony w jubilerstwie nefryt, czy magnezyt.